Nemanjići
Nakon nestanka srpske države u 10 veku sledećih 200 godina njen teritorij se nalazi pod kontrolom Vizantije koja doživljava vojnopolitičku katastrofu 1071. godine što će iskoristiti u Duklju Konstantin Bodin da se proglasi nezavisnim kraljem i da osvojiRašku gdje na guvernersku vlast stavlja župana Vukana čiji potomci će tamo držati taj položaj do 1165. godine kada njegov unuk Desa biva oboren zbog zavere s Ugarskom. Na njegovo mesto prvo dolazi Tihomir, ali njega gotovo odmah obara brat Stefan Nemanja koji proglašava nezavisnost od Vizantije. Iako će Nemanja biti poražen on biva od Manojla Komnena potvrđen za srpskog župana samo sada pod vlašću Vizantije pošto mu je brat Tihomir bio poginuo u borbama.
Smrt Manojla Komnena s očitim unutrašnjopolitičkim borbama koje će uslijediti je bio znak južnoslavenskim narodima za opću bunu protiv Vizantije. Vođa te bune na području Srbije je bio Stefan Nemanja koji uspešno skida vizantijski jaram i stvara nezavisnu državu s središtem oko grada Ras (današnji Sandžak) zbog čega dobiva ime Raška. Pošto su pokušaji širenja nove države u smeru istoka i jugoistoka bili zaustavljeni od oslabljene Vizantije, Nemanja udara prema Jadranskom moru na katoličku Duklju koju anektira i Dubrovnik koji se uspeo obraniti. U trenutku abdikacije 1196. godine Nemanja svom srednjem sinu Stefanu prepušta državu koja je postala neupitni politički faktor na Balkanu. Njegov stariji sin Vukan je bio namesnik Duklje. Iako je imao titulu kralja bio je potčinjen svom mlađem bratu Stefanu. Zato je u savezu sa Ugarskom zabacio svog brata. Stefan je na potom vraćen na vlast uz pomoćBugara se dokazao kao uspešan političar u velikom promenama na istočnom Balkanu koje mudro iskorištava da bi prvo bio okrunjen za prvog srpskog kralja 1217. godine krunom poslanom od pape, a potom da bi njegov brat Sveti Sava bio proglašen za prvog arhiepiskopa Srpske Pravoslavne Crkve od strane vaseljenskog patrijarha u Nikejskom izbjeglištvu. Kratko pred smrt Stefan Prvovenčani je 1228. godine abdicirao i predao vlast najstarijem sinu Radoslavu, ali sledećih 15 godina će biti jedno od najcrnjih u historije Nemanjića pošto će na vlast u državi pomoću stranih intervencija biti postavljeni prvo Stefan Vladislav, a potom Stefan Uroš I, dok se sam Radoslav tijekom svoje vladavine odrekao, sramio prezimena Nemanjića i dio dokumenata potpisivao s ženinim, grčkim prezimenom Duka.
Pobednik ovih ratova je bio najmlađi sin Stefan Uroš koji vlada Srbijom duže od 30 godine (1243-76). Zbog katastrofalne vanjske politike koja rezultira s 4 ratna poraza (Ugarska dvaput, Bugarska i Dubrovnik) njegovu vladavinu historičari znaju nazivati najcrnjim razdobljem Nemanjića zaboravljajući ekonomski prosperitet do kojih vodi njegova mudra unutrašnja politika u kojoj najvažniji deo čine centralizacija i otvaranje rudnika srebra s dovođenjem radnika za te rudnike iz Saske. Uroša će na kraju oboriti vlastiti sin Dragutin iz Ugarsku vojnu pomoć, ali njegova vlast će biti kratkotrajna pošto u trenutku kada ga je uhvatila teška bolest on po srpskom običaju abdicira u korist brata Stefan Uroš II Milutina kako bi umro u samostanu. Na kraju Stefan Dragutin će neočekivano ozdraviti, a kako je izgubio vlast abdikacijom njegov rođak ugarski kralj mu poklanja na upravljanje južni Srem (današnja Mačva),Beograd i severeistočne delove današnje Bosne zbog čega on potom sebe proglašava kraljem Srema iako ga savremenici zovu kraljem Srbije dok njegovog brata zovu kraljem Raške.
Od početka svoje vladavine Milutinu je cilj bio širenje Raške prema jugu to jest osvajanja vizantijskog teritorija. Ovaj rat koji traje između 1282 i 1299. godine završava mirom kojim Vizantija priznaje Milutinova osvajanja severno od linije Ohrid-Štip-Prizren tako da obe strane dobiju slobodne ruke za ratovanje na drugim bojištima. To drugo bojište je za Milutina bio bratoubilački rat prvo s Dragutinom, a onda daljnje borbe unutar Nemanjića. Pred smrt on će pobediti i zatvoriti Dragutinovog sina Vladislava, ali nakon smrti izbija kratkotrajni krvavi građanski rat svi protiv svih između iz zatvora pobeglog Vladislava, Milutinovog službenog naslednika Konstantina i Stefana Dečanskog koji ostvaruje potpunu pobedu.
Tijekom kratkotrajne vladavine Stefana Dečanskog Srbija ostvaruje veliku pobedu protiv Bugara kod Velbužda čime su oni izbrisani s popisa balkanskih država od ikakvog značaja. Tada na vrhuncu svoje moći Stefan Dečanski će biti 1331. godine oboren od svog sina Dušana Silnog koji ga zatvara u manastir, a potom ubija. Po staroj srpskoj legendi Stefan Dečanski je prokleo sina i sve njegove potomke kada su došli krvnici da ga ubiju, a to prokletstvo se potom ostvarilo.
Vladavinom Dušana Silnog počinje kratkotrajno zlatno doba srednjevekovne srpske države kada je ona najmoćnija država na Balkanu. Koristeći poslednji vizantijski građanski rat on će anektirati vizantijsku Makedoniju, Epir i Tesaliju, a nakratko sanjati i o osvajanja Carigrada. Vlastito krunisanje za cara koje Dušan izvodi na uskrs 1346. godine u verskoj režiji sličnoj krunisanju Karla Velikog on postaje car Srba i Grka, ali njegovom smrću 1355 godine kada ima manje od 50 godina života svi veliki planovi padaju u vodu pošto dolazi do feudalnog raspada Srbije zbog nesposobnosti njegovog sina Uroša Nejakog da nastavi očevu kontrolu srpskih moćnika.
Tim događajem padaju u vodu pokušaji srpskih vladara još iz početka 13 veka kada su se počeli donositi zakoni kojima su se uređivali odnosi u državi između kralja, velikaši i svog ostalog stanovništva. Prvi od tih zakona je bilo Zakonopravilo svetog Save iz1219. godine koje je uređivalo veliku oblast društvenih odnosa, kako crkvenih tako i građanskih. Deo Zakonopravila koji se odnosio na crkveno pravo sačinjavali su: Sinopsis Stefana Efeskog, Nomokanon Jovana Sholastika, Nomokanon u 14 naslova, Pravila svetih apostola, Pravila svetih otaca, Odluke Vaseljenskih i Pomesnih sabora i Mojsijevo zakonodavstvo (3. i 5. knjiga Mojsijeva). Deo koji se odnosio na Građansko pravo sačinjavali su: Izvodi iz Novela Justinijanovih (oko 550), pravni zbornik koji je sastavio Jovan Sholastik, Collectio tripartita, zbirka zakona iz Justinijanovog zakonodavstva i Prohiron (Zakon gradski) iz 879. godine, zbornik vizantijskog građanskog, krivičnog i procesnog prava.
Vrhunac tih donošenja zakona je bio Dušanov Zakonik iz 1349. i 1354. godine je urađen na temeljima Zakonopravila. U nekim članovima Dušan direktno upućuje na Zakonopravilo (članovi 6, 8, 11, 101, 109 i 196). Jedna trećina Zakonika je urađena po ugledu na odgovarajuće propise vizantijskog prava. Velika je sličnost članova 171 i 172 Zakonika (koji propisuju nezavisnost sudstva) sa delovima iz vizantijskog zbornika Vasilike (knjiga VII, 1, 16-17), koje su bile vizantijska prerada Justinijanovog zbornika. Srbija je preko Zakonopravila već 130 godina primenjivala rimsko-vizantijsko pravo, a Dušanov zakonik je predstavljao potpuno ujedinjenje srpskog i vizantijskog pravnog poretka u čitavoj državi. Car Dušan je želeo da sa jedne strane Zakonikom ojača centralnu vlast i učvrsti državu, a sa druge strane da obuzda zahteve srpske velike vlastele, koja se u doba njegovih osvajanja prekomerno osilila i svojim decentralizmom slabila državnu vlast. Detaljno su uređena prava i obaveze pojedinih staleža, kao i odnosi među staležima, da bi se na taj način uveo red u državi. Pored toga, Zakonik je sadržao i propise bračnog prava, građanskopravne i krivičnopravne propise, kao i pravila sudskog postupka.
Na kraju taj Dušanov pokušaj je propao pa nakon njegove smrti srpska vlastela odbija priznati njegovog sina Uroša Nejakog za svog cara što će dovesti do raspada države na veći broj kneževina i samoproglašenih kraljevina što olakšava turska osvajanja. Do prve katastrofalne bitke dolazi 1371. na reci Marici kada gine "srpski" kralj Vukašin Mrnjavčević u bitci s turcima, a sudbina Srbije će biti definitivno zapečaćena 1389. godine u Bitci na Kosovu kada mnogobrojnija turska vojska poražava vojsku srpske vlastele pojačanu s odredima iz Bosne, hrvatsko-ugarskog kraljevstva i Vlaške.
Grb Nemanjića
Rodoslov Nemanjića
Kratka prezentacija
Нема коментара:
Постави коментар